بیماری سندرم آسپرگر یکی از گروه های اختلالات عصبی است که بر روی رفتار شخص بیمار، استفاده از زبان و ارتباطات و الگوی تعاملات اجتماعی تاثیر می گذارد و تفاوت هایی با اوتیسم دارد.
بیماری سندرم آسپرگر، به عنوان اختلال آسپرگر شناخته می شود، و یکی از گروه های اختلالات عصبی است که بر روی رفتار شخص بیمار، استفاده از زبان و ارتباطات و الگوی تعاملات اجتماعی تاثیر می گذارد. اختلال آسپرگر، قبلا به عنوان یکی از اختلالات طیف متفاوت اوتیسم شناخته شده بود، هرچند سندرم اسپرگر در حالت خفیف تری قرار دارد. هنوز اختلاف نظر وجود دارد که آیا سندرم اسپرگر باید به عنوان یک موجودیت بالینی جداگانه در نظر گرفته شود ، یا به سادگی نشان دهنده یک نوع کارآمد از اوتیسم است.
- توانایی کار مستقل
- بالا رفتن توانایی تمرکز برروی جزئیات مسائل
- یک روش اصلی تفکر
- ظرفیت استقامت در منافع خاص بدون در نظر گرفتن نظرات دیگران
- شناخت الگوهایی که امکان دارد توسط دیگران از دست رفته باشد.
اگر کسی نتیجه گیری کند که سندرم اسپرگر یکی از اختلالات اوتیسم است، پس علل سندرم اسپرگر انتظار می رود که همان علل اوتیسم باشند. علل دقیق اختلالات اوتیسم مشخص نشده است، اگرچه به نظر می رسد که یک مولد ارثی (ژنتیکی) درگیر باشد ، حمایت از این ایده، به این معنا است که سندرم اسپرگر در خانواده ها دیده می شود. در بعضی موارد، امکان دارد اختلالات اوتیسم به دلیل در معرض تعداد مواد سمی، تراتوژن، مشکلات حاملگی یا تولد و عفونت های قبل از زایمان باشد. این اثرات زیست محیطی ممکن است با هم کار کنند، تا تغییر یا به طور بالقوه شدت نقص ژنتیکی را افزایش دهند.
برخی معتقد هستند، که واکسیناسیون موجب اوتیسم می شود با این حال، اکثریت قریب به اتفاق هیچ شواهدی برای ارتباط بین واکسیناسیون و اوتیسم ندارند و کارشناسان این نظریه را بی اعتبار می دانند.
سندرم اسپرگر ، در پسران پنج برابر بیشتر از دختران است، در سال های اخیر ، تعداد اختلالات طیف اوتیسم به طور چشمگیری افزایش یافته است و دلیل آن مشخص نیست. تازه ترین مطالعات نشان می دهد که یکی از هر 110 کودک در ایالات متحده، دارای اختلال طیف اوتیسم است. بر اساس مجموع تعداد کودکان مبتلا به اختلالات اوتیسمی، دو نفر و نیم از هر 1000 کودک، مبتلا به سندرم اسپرگر هستند.
علائم اجتماعی- رفتاری می تواند در اوایل دوران کودکی آغاز شود، تفاوت های متفاوتی در توسعه اجتماعی دیده می شود، ولی این تغییرات در کودکان نوپا سخت است و امکان دارد به شرایط دیگری نسبت داده شود و یا نادیده گرفته شود. اغلب موارد سندرم اسپرگر در زمانی که کودک در مدرسه یا سالمند است، شناسایی می شود. مطالعات نشان می دهد که میانگین سن در تشخیص 11 سال است.
«ادامه دارد.....»